Чом спав пудкарпатськый Русин у XX и XXI столїтёх

Хоть єм ся и родив у русинськуй фамілії межи Русинами, говорив єм од дїтоцтва лем по русинськы, айбо похопленя того же єм Русин прийшло до ня не скоро. Довго быв єм «сплячым Русином», ци иншак «інтуітивным Русином», за што буду писати дале. Сёму было много обєктивных причин. Они мали вплыв на розвуй мого націоналного ідентітета. Тотї самі причины ниґде ся не дїли і днесь. Наопак, їх стало булше, а їх неґативнї дїяня на «сплячых Русинув» на Пудкарпатськуй Руси лем ся посилнили. Векшынов моїм хованём до школы ся занимала прабабка Олена. Была она читаво набожнов жонов. Ги вшытка їх ґенерація пережыла дас пять держав, дві світові войны, не єднї голод а пошести. Я любив прабабку, так ги и другі правнукы, хоть и была она сторонницёв узвычаєнуй русинськуй народнуй педаґоґікы, котра ся сперала на тїлесной караня ай тверду субордінацію межи ґенераціями фамілії. Была моя прабаба тіповов русинськов жонов зачатка 20-го столїтя. Хоть она и дожыла такой до кунця 20-го столїтя, айбо ї позераня на жывот и приниманя світа мало, видав, лем дакус была иншыма, ги Русины, што жыли у XV ци XVII столїтёх. То початок статі Василя Ковача, котрой полний текст найдете в новым панрусиньскым тыжденнику «ЛЕМ.фм+». Неодолга явит ся і на нашым портали його полна версия, але кєд мате дяку уж тепер єй прочытати, ідтте за тым мотузком, де находит ся цифрове выданя часопису. А жебы доставати го іщы перед офіцияльном премєром в каждий понедільок, пиште до нас на [email protected]. Най ся Вам любит!